Podcast: Download
Wetenschap is een vorm van geciviliseerde discussie, het op een beleefde manier met elkaar oneens zijn en een proces waarbij men zijn mening verandert wanneer er bewijs opduikt dat je ongelijk had. Maar blijkbaar is dat bij de psychologen niet zo. Daar blijft men halsstarrig theorieën aanhangen waarvan aangetoond is dat ze fout zijn en je komt er nog mee weg ook.
Goeiedag, het is vandaag zondag 14 oktober 2018, ik ben Jozef Van Giel en dit is de 360ste aflevering van deze podcast.
Wetenschap is een vorm van geciviliseerde discussie, het op een beleefde manier met elkaar oneens zijn en een proces waarbij men zijn mening verandert wanneer er bewijs opduikt dat je ongelijk had.
Patrick Vermeren bezocht drie gespreksavonden met wetenschappers en stelde vast dat er toch grote verschillen zijn tussen de verschillende disciplines op dit vlak. Blijkbaar gaat men daar in de psychologie veel losser mee om. Hij schreef er een blogpost over, en wij spraken het in…
De originele tekst kan je hier vinden: http://evidencebasedhrm.be/waarom-zijn-kritische-vragen-in-psychologenmiddens-niet-welkom/
Het citaat van vandaag komt van Esterson. Esterson was een schotse psychiater.
Esterson zei
De opkomst van de psychoanalyse naar haar huidige prominente positie in de 20ste eeuw zal later beschouwd worden als een van de meest bizarre aberraties uit de geschiedenis van het westerse denken.
De originele tekst van Patrick Vermeren.
De website met eigenaardige correlaties
Het citaat komt uit het boek “Het Brein” van Geerdt Magiels, blz78.
Ik ben het behoorlijk eens met de onkritische perceptie in bepaalde vakgebieden in de sociale wetenschappen. Dit is namelijk iets waar ik al een behoorlijke tijd kritiek op heb.
Antropologie, sociologie en psychologie (vooral sociale psychologie, behaviorisme en psychoanalyse) zijn door ideologie geïnfecteerd (en ja ik denk dat dit een goeie term is om het te beschrijven). Ideologie wordt vaak gevolgd door drogredenen, cognitieve bias en onkritische denkvormen. Vooral omdat dit vaak wereldbeelden zijn die mensen internaliseren en dus de kritiek die gericht is op ideeën vaak zien als een aanval op hun identiteit.
Bedankt voor jouw reactie Emiel. Ik denk dat dit groeipijnen zijn. Hier of daar begin je onderzoekers te vinden in deze disciplines die het wel op een ernstige manier aan wetenschap proberen te doen. Maar ze zijn nog te beperkt.
Schijnbaar zijn deze radicale onderzoekers een product van nogal behoorlijk linkse educatie instituten en van radicale wetenschappers die veelvoudig voorkwamen in 1970. Toen was de sociale darwinisme angst nogal veel voorkomend en was de hypothese van tabula rasa of de “blank slate” waarbij er vanuit werd gegaan dat mensen met een blanco brein geboren werden en alles moesten leren. Dit is natuurlijk een handige hypothese als je seksisme en racisme als irrationeel wilt neer zetten (wat het ook is zonder deze hypothese). Echter, de “blank slate” is niet compatibel met biologie en heeft ook geen bewijs ter ondersteuning.
Ik ben het inderdaad met je eens dat je tegenwoordig steeds meer kritische onderzoekspsychologen ziet die wel degelijk een kritische wetenschappelijke discussie aan gaan ter verbetering van de wetenschap. Dus ik denk inderdaad dat er wel voortgang in zit. Dank je voor je reactie Jozef.