Rolwisseling

Niet-gelovigen worden door theïsten vaak afgeschilderd als hatelijke en boze mensen. Ik begrijp wel waarom dat zo voor hen lijkt. Veel atheïsten waren vroeger gelovig, maar zijn hun geloof in het bovennatuurlijke kwijtgespeeld. Die bevrijdende ervaring kan soms leiden tot woede over onze vroegere jarenlange overtuigingen en de decennia van wat we nu zien als verspilde tijd, ons ontstolen door indoctrinatie.

De kritiek op religie als we onze vroegere opvattingen analyseren en ons eigen denkproces uitbouwen, werkt zeer therapeutisch voor ons, maar wordt door gelovigen, en terecht, gezien als een aanval op het geloof.

De misvatting is dat wij mensen aanvallen. Christenen zien de kritiek en het sarcasme voor hun geloofssysteem als een aanval op individuen. Niets is minder waar.

We zijn na het verwerpen van onze voormalige overtuigingen verslingerd geraakt aan wetenschap en rede. Maar dat wil niet zeggen dat we harteloze wezens zijn die geloof willen neerhalen alleen maar omdat we dat nu zo leuk vinden. Velen onder ons hebben zeer intense en diep gepassioneerde ervaringen gehad die ons zover brachten. En al is emotie niet de leidende kracht, ze is er onlosmakelijk mee verbonden omdat we nu eenmaal mensen zijn.

Als ik een christen tegenkom die me opnieuw wil bekeren, neem ik hem dat niet kwalijk. Ik begrijp zijn motivatie omdat ik vroeger een van hen was. Het is allemaal goed bedoeld, maar ze verlenen anderen, die net zo gemotiveerd zijn door mededogen en het goede, zelden dezelfde rechten die ze zichzelf toe-eigenen om hun boodschap te verspreiden.

In hun christelijke wereldbeeld is het perfect aanvaardbaar om mij te zien als een verloren ziel die, beroofd van de waarheid, nodig gered dient te worden. Of ze het nu beseffen of niet, ze zien zichzelf superieur aan ons door hun ingebeelde kennis over de van God ervaren genade.

Wanneer ze echter een niet-gelovige ontmoeten die rationeel gelooft dat de christen wordt misleid, komt opeens hun afweermechanisme in actie en zijn we niet de goedwillende ambassadeurs van de waarheid zoals ze zichzelf zien, maar arrogante, goddeloze heidenen die militant hun geloof bedreigen.

Deze omkering van de rollen is een geweldig hulpmiddel om de hypocrisie te onthullen waarmee christenen vaak mensen behandelen die hun geloofssysteem uitdagen, terwijl ze zelf vaak actief en vurig met apologetiek iedereen bekritiseren die het niet met hen eens is.

De waarheid is dat velen van ons evenzeer met christenen en mensen van andere religieuze gezindten inzitten als zij met ons. Het verschil is dat ons proces van kritisch denken heiligschennis en spot toelaat, terwijl dat ondenkbaar is voor wie leerde dat God niet met zich laat spotten.

Geloof is voor een atheïst niet iets heiligs zoals voor christenen, het is iets dat bedoeld is om voortdurend te worden aangevallen en geperfectioneerd in plaats van er rigide aan vasthouden zoals dat voor de meeste gelovigen geldt. Dit fundamentele verschil in de manier waarop we de werkelijkheid benaderen is de reden waarom atheïsten en christenen botsen en elkaar al te vaak verkeerd begrijpen.

Ik denk echt niet dat er een echte oplossing voor dit probleem van de hele samenleving bestaat vanwege de aard van de bedreiging die atheïsme vormt voor het geloof. De fundamentalisten zijn waarschijnlijk nog het eerlijkst in hun verzet tegen het atheïsme. In een wereld waar de wetenschap de beweringen van de traditionele religies elke dag weer ontmaskert, en meer en meer gedesillusioneerd geraakt door religie, voorzie ik de zwanenzang van het geloof als een steeds wanhopiger wordende dominante strekking.

Als wat nu gaande is het gevolg is van het feit dat al 10% van de bevolking atheïst werd, wat zullen ze dan doen als we 20-30% gaan vertegenwoordigen?
De paradigmaverschuiving is onvermijdelijk als feiten de mythe gaan verdringen. Dat heeft doorheen de geschiedenis meerdere malen plaatsgevonden als je kijkt naar al die zelfverzekerde religies uit het verleden die naar het rijk van legendes en fabels zijn verwezen.

De enige resterende vraag is of de gelovigen rustig hun lot zullen aanvaarden of zullen ze totterdood vechten om hun maatschappelijke dominantie te behouden? Zullen ze ons zien als welwillende verspreiders van een transcendente werkelijkheid of vijanden die bestreden en vernietigd moeten worden?

Helaas boezemt hun collectieve gedrag bij de eenvoudigste rolwisselingen al niet te veel vertrouwen in.

-Timothy Havener

Origineel: https://www.facebook.com/GodIsNotGreat/posts/563914226980881