Podcast: Download
(foto: Gerbrich Reynaert)
Is het dragen van een hoofddoek in een seculier land een uitdrukking van de persoonlijke vrijheid van de vrouw? Moeten we onze ogen sluiten voor landen die geen vrouwen toelaten in sportstadia? Volgens Darya Safai niet. Ze kwam haar persoonlijk en beklijvend verhaal vertellen op de nacht van de vrijdenker.
En deze 300ste aflevering start met een speciale reeks.
Op 26 november had de nacht van de vrijdenker plaats in Gent. Van 19u30 tot 1 uur ’s morgens werden doorlopend vijf lezingen gehouden over de meest interessante onderwerpen. Het was behoorlijk frustrerend voor wie daar liep om verscheurende keuzes te moeten maken omdat je maar een tegelijk kan bijwonen.
Maar geen nood. Wij kregen toelating van de organisatie en van de sprekers om ze op te nemen. Het resultaat is 12 uur bruto geluidsopnames die we jullie in de loop van de komende maanden zullen ter beschikking stellen.
Aangezien we op drie plaatsen tegelijk moesten opnemen, gebeurde dat niet altijd met de beste recorder. Bij de eerste luistertests lijken de opnames redelijk goed gelukt.
Vandaag beginnen we met de opname van Darya Safai. Alhoewel haar verhaal het laatste was in een reeks van 5 en het al redelijk laat was, werd het publiek, voor zover nodig, snel wakker geschud door haar beklijvend verhaal dat ze zo natuurlijk en gewoon brengt.
Darya Safai is een Iraans-Belgische tandarts en vrouwenrechtenactiviste, die in 1999 Iran moest ontvluchten om haar protest tegen het regime. Met haar actiegroep Let Iranian women enter their stadiums strijdt ze tegen het stadionverbod voor Iraanse vrouwen, voor haar een symbool voor een van de vele discriminaties tegen Iraanse vrouwen. Net als de verplichte hoofddoek. In de recente discussies over de boerkini viel ze op door haar stelling dat je niet tegelijk kunt opkomen voor vrouwenrechten en de boerkini verdedigen. We hebben toen aan het einde van afleveringen enkele citaten van haar gebracht.
Op de Nacht van de Vrijdenker spreekt Darya Safai over haar levensloop, haar ervaringen in haar strijd voor gelijke rechten en stelt ze vragen bij het discours van sommige Westerse feministen. “Hoe kun je feminist of progressief zijn en toch symbolen van discriminatie verdedigen?”, vraagt ze zich af.
Rizvi is een Canadees, Iraanse schrijver en arts. Hij is auteur van het boek The Atheist Muslim”
Rizvi zei
Mensen hebben rechten en kunnen aanspraak maken op respect. Ideeën, boeken en overtuigingen niet. Geen enkele overtuiging is heilig, maar wel ons recht om te geloven wat we willen.
Tien jaar geleden schreef ik al een geërgerde brief over het dragen van hoofddoeken. Ik hoor dat moslimaatje op tv nog zeggen: “nou, het is maar een stukje doek” Amehoela!
Ik erger me blauw aan al die stukjes doek, die zo duidelijk de boodschap uitdragen: ik ben beter dan jij, want ik heb het ware geloof. “Ik erger me, dus ik leef”, zal ik maar denken! 🙂
Ik hoode Darya graag bezig. Geen sprake van cognitieve dissonantie hier! Helemaal in cognitieve eendracht (resonantie?) met haar
En enkele weken werd er op los “hoera” getwitterd voor de eerste gesluierde opiniemaakster in De Morgen.