De Schalen van de Eeuwigheid en 25 argumenten die evolutietheorie NIET WEERLEGGEN.

Goeiedag, het is vandaag zondag 2 november 2014, ik ben Jozef Van Giel en dit is de 205^de aflevering van deze podcast.

Vandaag horen jullie twee korte stukjes. Een vertaling van een essay van Steve Zara over de geschiedenis van het heelal vertaald door Rik Delaet en een stukje over allerlei argumenten die steeds opnieuw naar boven komen om de evolutietheorie te weerleggen. Dat stukje is gebaseerd op een YouTube filmpje van Hemant Mehta dat vertaald is voor Emile Dingemans.

Jullie herinneren je ongetwijfeld aflevering 63 van Kritisch Denken van Augustus 2010 waarin we verslag deden van de zaak Gorter Contra Skepp, waarin we uitgelegd hebben dat Gorter van de rechter in beroep gelijk kreeg en Skepp gedwongen werd om het woord “kwakzalver” te verwijderen uit een kritische tekst over de behandelingen van deze neparts. Skepp is in cassatie gegaan tegen deze uitspraak. En de rechter in cassatie heeft het beroep vernietigd zodat de zaak in beroep opnieuw moest worden gevoerd. Goed nieuws! Het verdict is eind oktober gevallen en de 4^de rechter heeft Skepp opnieuw volledig en definitief in het gelijk gesteld. Een kwakzalver mag weer een kwakzalver genoemd worden! Gorter is een gevaarlijke kwakzalver en we mogen dat dankzij deze rechtszaak ook zonder risico op een veroordeling zeggen. De details kan je op de website van Skepp lezen waarnaar je een link op de pagina van deze aflevering kan vinden.

De originele tekst The Scales of Eternity van Steve Zara is vertaald door Rik Delaet.

Ze zeggen dat we in een aflopend universum wonen, dat de tijd van licht en complexiteit ooit moet eindigen. Maar zo was het altijd al en zal het misschien ook blijven, van de vroegste tijden totdat de sterren nog maar een korte nagloed van de Oerknal zullen zijn.

In het begin zijn er nog geen klokken mogelijk, maar onze denkbeeldige klok tikt om de 10-44 seconden

In die tijd van hitte en licht is het universum vol rijke activiteit. Tijd is vreemd, voor en na zijn nog niet uit elkaar te houden. Maar dan begint de klok te tikken en ligt de richting van de tijd vast. Golven van ruimte en tijd echoën heen en weer, allerlei soorten deeltjes verschijnen, verdwijnen en botsen. Eén enkele kracht verbindt materie en energie tot één geheel. Het afkoelen begint, de krachten onderscheiden zich en dan: de ruimte explodeert, sneller en sneller, aangedreven door de scheidingsenergie, het blijft maar doorgaan, de negatieve zwaartekracht doet de ruimte sneller dan het licht uitdijen, verdubbelt en her-verdubbelt het volume steeds weer. Na lange, lange tijd stopt het exploderen. De laatste kwantumrimpels zijn er nog en de energie van de vertragende uitzetting vult alles met hete deeltjes. Het wordt koud: de starthitte is helemaal verdwenen. Alles gaat trager, het universum loopt af. Er worden nu nog maar weinig deeltjes bijgemaakt, ze zweven langzaam door de ruimte, komen af en toe hun antideeltje tegen om samen te annihileren. De ruimte is haast leeg.

De klokslag gaat van één miljoenste seconde naar één seconde

Het is heet: dit is de tijd van de plasma’s, de eerste quarks en de kracht-dragende gluonen. Het universum is een hete zee van ‘kleuren’ geworden. Vreemdheid, top, bottom, up, down: de kwantumlabels van de quarks en hun krachten. Terwijl het universum langzaam uitzet, koelt alles exponentieel af totdat de fotontypes uiteengaan: licht zonder massa vervoert elektromagnetische golven zonder begrenzing, licht met massa heeft een beperkte bewegingstijd en draagt de zwakke kracht. Alleen neutrino’s voelen die. Groeiend en afkoelend klaart het eerste plasma op als de quarks condenseren tot een mist van protonen en neutronen, de baryonen. De baryonen zijn groot, nauwelijks aanwezig, een triplet van quarks, samengehouden door de sterke kracht, die vreemd genoeg zwakker wordt op korte afstand. Bekijk zo’n quark eens van wat dichterbij: het lijkt wel een snaar, een trillende snaar. Denk je die snaar één meter lang in… Hoe groot is dan het proton? Een melkwegstelsel groot.

Klokslagen vertragen van seconden tot millennia

Daar verschijnen de atoomkernen. Protonen en neutronen worden bijeengehouden door de restanten van de krachten tussen de quarks. Tijd gaat voorbij, jaren, decaden, eeuwen, honderdduizenden jaren. Elektronen condenseren rond de baryonclusters. Het tweede plasma klaart uit en er vormen zich atomen. Gassen condenseren tot sterren, melkwegstelsels en clusters van melkwegstelsels. De sterren branden een korte tijd, exploderen, condenseren, branden, exploderen, condenseren. Op een rots rond een ster wordt complexiteit aangevuurd en ontstaat leven zoals we het kennen. Eén soort gaat de ruimte in. De cyclus van de zonnen loopt af. Dwergsterren gloeien nog een biljoen jaren rood na. De melkwegstelsels lijken wel robijnsnoeren. Dan: duisternis.

Klokslagen vertragen van een miljard jaren naar biljoenen jaren en meer

De zwarte gaten draaien. Misschien halen beschavingen hun brandstof uit zwarte gaten omdat de verdraaiende ruimte errond onvoorstelbare hoeveelheden energie oplevert. De hemel bulkt van de quasars die hun energie duizenden lichtjaren ver verspreiden. Dit zou wel eens het echte tijdperk van het leven kunnen worden, niet het korte geflikker van fuserende sterren. Biljoenen biljoenen jaren.

Maar ook zwarte gaten takelen af. Er blijft niets meer over. Duisternis en koude herschaald tot machten van machten van tien. Alleen maar vacuüm, overal en voor altijd. Behalve… in banen van miljarden lichtjaren groot omcirkelen elektronen en positronen elkaar. Positronium.

Klokslagen te lang om je voor te stellen

Positroniumatomen dansen door het universum om wat te vormen? Op elke schaal is er furieuze activiteit, zowel chaos als orde. Terwijl dit allemaal tot niets uitdooft, brengt een verandering van perspectief ons terug tot de realiteit van actie en energie. Zal het universum ooit tot niets herleid worden? Misschien niet, als de tijd eeuwig gaat lijken op elke schaal. Wie weet wat kan gebeuren in een universum waarin de tijd van de zwarte gaten zich tot die tijd verhoudt als een Plancktik tot onze tijd?

Ons universum valt uit elkaar – wij zijn gemaakt van de koude as van een vroegere oven – maar daardoor kan er veel gebeuren, zijn er nieuwe wonderen. We zijn schepsels van een breekbare complexiteit in een wereld die altijd balanceert op de rand van het niet-zijn.

Geschreven Hemant Mehta en op friendlyatheist.com en vertaald door Emile Dingemans

We kennen veel bewijzen voor evolutie. Maar vaak dragen creationisten weer iets aan om te laten zien dat evolutie fout is. En ze slagen nooit. Laten we wat argumenten overlopen die evolutie NIET weerleggen.

1. Je kan tijdens je leven bij diersoorten geen grote verandering waarnemen.
2. Onherleidbare complexiteit of zoals ik het graag noem: onwetendheid.
3. Dat we geen leven kunnen creëren. Dat heeft namelijk niets met evolutie te maken.
4. Ken Ham.
5. De onwaarschijnlijkheid van ons bestaan.
6. Veronderstelde ontbrekende schakels. Je zal nooit alle fossielen vinden. Je werkt met het bewijs dat je hebt. Ontbrekende schakels weerleggen de evolutietheorie niet. Maar de gevonden schakels bieden overweldigende ondersteuning.
7. De bijbel.
8. Je pastoor die vertelt dat evolutie niet waar is.
9. Christelijke ‘wetenschappelijke’ tekstboeken.
10. Het idee van eugenetica.
11. Dat kroko-eenden niet bestaan.
    Als je niet weet waar ik het over heb, zoek je het maar op en zoek meteen naar Kirk Cameron.
12. Stomme kreten als: “Evolutie is het geloof dat je veranderde van slik naar ik.” Ja, het rijmt. Nee, het maakt evolutie niet belachelijk. Het laat jou kinderachtig klinken.
13. Slechte analogieën. Zoals het horlogemaker-argument. Als in: “Oh, dat is een complex horloge, het moet een ontwerper hebben gehad. Jij bent ook complex, dus jij moet ook een ontwerper hebben gehad.” Ja, ze zijn beide complex. Maar dat betekent niet dat een of beide zijn ontworpen. We zijn niet hetzelfde. Wij reproduceren. Wij hebben onnodige lichaamsdelen. Wij zijn gemaakt zonder blauwdruk. Het is gewoon een slechte vergelijking.
14. De uitdrukking: ‘de theorie die evolutie heet’. Alsof het woord ’theorie’ alles wat erna komt, te niet doet.
15. De tweede hoofdwet van de thermodynamica.
16. En alle andere hoofdwetten van de thermodynamica.
17. Dat apen nog steeds bestaan.
18. Bananen. Opnieuw verwijs ik naar Kirk Cameron. Zoek zijn naam maar eens op. (of kijk hier)
19. De Flintstones. Het is geen documentaire.
20. Het creatiemuseum.
21. Dat een kind van dezelfde diersoort is als zijn ouders.
22. De zogezegde herroeping van de evolutie door Charles Darwin op zijn sterfbed. Het gebeurde niet. En het maakt ook niets uit.
23. Dat Darwin, of enige wetenschapper, een detail fout had. Wetenschappers maken fouten. Maar het wetenschappelijke idee is dat de theorieën met de tijd beter worden.
24. Zeggen dat koolstofdatering inaccuraat is. Wat overigens totaal niet waar is. Maar zou het waar zijn… Zelfs als koolstofdatering inaccuraat is, dan zijn er nog zo veel manieren waarop het evolutionair denken kan steunen dat één weghalen, de evolutietheorie niet minder sterk maakt.
25. En het laatste argument dat faalt? Dat jij het niet begrijpt. Het blijkt dat mensen die zeggen dat evolutie niet waar is nauwelijks weten uit te leggen wat ze inhoudt. Misschien als ze eens een ander boek dan de Bijbel zouden pakken, zouden ze nog eens wat leren.

Het citaat van vandaag komt van Maarten Boudry. Maarten Boudry is filosoof verbonden aan de universiteit van Gent en skepticus. Hij schreef al meerdere boeken waaronder De ongelovige Thomas heeft een punt. Boudry zei:

Harde kritiek op vreemde culturen, tenzij die een schaamlapje is voor racisme, is onmisbaar in een vrije samenleving. Iedereen heeft het recht om een cultuur achterlijk of vrouwonvriendelijk te noemen, of om te beweren dat racisme diepgeworteld is in de Vlaamse cultuur. Zolang hij daar geen biologische verschillen aan verbindt, heeft dat niets met racisme te maken.

Achtergrond bij de zaak Gorter contra Skepp.

Het originele artikel van Steve Zara

Wie is Steve Zara?

Het Youtube filmpje van Hemant Mehta en vertaald door Emile Dingemans

De blog van Maarten Boudry waaruit het citaat komt.