Podcast: Download
Wat valt er te zeggen over de islam en tolerantie tegenover de sharia? Bewijzen we de moslims wel een dienst door de sharia in West-Europa toe te laten als een vorm van Religieuze vrijheid? Een tekst van Maryam Namazie.
[door Rik Delaet vertaald met enige aanpassingen naar de Vlaamse context en nagekeken door Christel Foncke]
Soms weet ik echt niet meer wat te zeggen. Wat kan er over de shariawetgeving nog worden gezegd wat je nog niet weet, al is het maar in je aanvoelen? Ze is gebaseerd op de Koran, de Hadith en de islamitische jurisprudentie. Het wetboek van strafrecht omvat steniging voor overspel en de doodstraf voor afvalligheid en homoseksualiteit. In Iran zijn er bijvoorbeeld meer dan 130 misdrijven waarop de doodstraf staat. Het burgerlijk wetboek – dat wordt opgelegd door shariarechtbanken in Groot-Brittannië – is discriminerend en onrechtvaardig, vooral tegenover vrouwen. Eigenlijk is het een wetboek van dood en wanhoop.
Niets nieuws onder de zon? Het is immers een religieuze wet. Dat is wat – naar mijn mening – religie het beste kan. Een rechtbank op basis van de Bijbel en Torah zou eveneens discriminerend en barbaars zijn. Maar het aantal mensen dat in Groot-Brittannië shariarechtbanken als ‘recht op religie’ blijft verdedigen, is onthutsend.
Natuurlijk wordt eender welk voorwendsel erbij gehaald. Het beste dat ik onlangs heb gehoord, is dit wel: “Ik heb een moslimvriend die zegt dat de sharia niet is zoals jij het voorstelt”. Punt, aan de lijn. Hun scepsis lijkt voor alles te gelden behalve voor de islam dan. Maar de Islamitische Shariaraad in Groot-Brittannië verklaart zelf dat de getuigenis van een vrouw half zo veel waard is als van die van een man. Er staat:
‘Als de een iets vergeet, kan de ander er haar attent op maken. Het komt door het verschil tussen de hersenen van man en vrouw.’ En: ‘Het karakter van een vrouw is niet zo goed voor een geval waar een getuigenis aandacht en concentratie vereist.’
Dit geldt ook voor echtscheiding. Mannen hebben eenzijdig het recht om te scheiden. Hij hoeft alleen maar drie keer ’talaq’ te zeggen. Vrouwen hebben slechts een beperkt recht op echtscheiding. De website zegt:
‘Vrouwen worden beheerst door hun emoties en mannen door hun verstand, zodat hij twee keer zal nadenken vooraleer ’talaq’ te zeggen.’ Het gaat verder met te zeggen dat dit niet ‘denigrerend’ is, maar nu eenmaal ‘het geheim van de vrouwelijke natuur’.
In een shariarechtbank in Groot-Brittannië kan een vrouw zelfs haar eigen huwelijkscontract niet ondertekenen. Een mannelijke voogd moet het doen in haar naam. Voogdij gaat naar de vader op een vooraf gestelde tijd, ongeacht het welzijn van het kind. Verkrachting binnen het huwelijk wordt gezien als het voorrecht van de man – een shariarechter zei onlangs dat het verkrachting noemen een daad van agressie is. De regels hier in Groot-Brittannië zijn dezelfde als waarmee vrouwen in Iran in familierechtbanken te maken krijgen.
Het heeft ook te maken met kindhuwelijken, die niets méér zijn dan religieus gesanctioneerde kinderverkrachting en pedofilie. In 2010 werden in Islington alleen ongeveer 30 gevallen van kinderhuwelijken gerapporteerd. Ten minste drie elfjarige en twee negenjarige meisjes werden gedwongen tot een huwelijk met oudere mannen. De oudste meisjes waren 16.
Bij het laatste schandaal – tussen haakjes alleen verslagen door schandaalkranten als The Sun en Daily Mail – wees een onderzoek door de Sunday Times uit dat imams in Groot-Brittannië bereid werden gevonden om jonge meisjes ’te trouwen’ na benaderd te zijn door een undercoverreporter die zich voordeed als een vader die zei dat hij zijn 12 jaar oude dochter getrouwd wilde zien om te voorkomen dat ze verleid zou worden tot een ‘westerse levensstijl’. Stel dit in vraag en je wordt vaak beschuldigd van islamofobie, racisme, onverdraagzaamheid en van mensen het recht op godsdienst en geloof te ontzeggen.
Voordat ik verder ga, heb ik een vraag voor degenen die mensenrechten en antiracistische taal gebruiken om ongelijkheid, discriminatie, geweld tegen vrouwen en barbaarsheid goed te praten. Zelfs als het gaat over het recht van mensen op godsdienst (de meeste rechten zijn niet absoluut en overigens hebben shariarechtbanken te maken met politiek en niet met religie) – en zelfs als het echte keuzes waren (het gaat nu even niet over de vele bedreigingen en intimidaties), wat is dan jouw standpunt?
Heb je er een?
Denk je dat het verkeerd is?
Als je het zo graag vraagt voor de ‘ander’ – wat ik racisme van lagere normen en verwachtingen noem – wil je het dan ook voor jezelf en je dierbaren?
Zo niet, hou er dan mee op om het goed te praten.
Verschuilen achter ‘rechten’ en ‘keuze’ om vrouwenhaat te verontschuldigen, is een verraad aan de menselijke principes. Jaren geleden hadden sommigen ook het ‘recht’ om te stemmen en slaven te houden. Vergeet de goede ouderwetse internationale solidariteit niet – hoe mis ik ze! – toen we onze krachten bundelden met de mensen die leden onder de raciale apartheid in Zuid-Afrika. Tegenwoordig kiezen veel progressieve en postmodernistische linksen de kant van die imposante apartheid – seksapartheid – omdat ze wordt beschouwd als het ‘recht op religie’… Het is een verraad aan de menselijke solidariteit.
Deze solidariteit is van fundamenteel belang omdat het islamisme en de sharia een hele generatie hebben gedood in wat ik een islamistische inquisitie noem. Er is immers een verschil tussen het christendom van vandaag en dat van tijdens de inquisitie. Onder een inquisitie is er geen persoonlijke religie. Er wordt je alleen maar verteld wat te zeggen en te doen en als je je er niet aan houdt, wordt je gestraft voor je afwijkende meningen. Met het ‘recht op religie’ wordt het recht op een persoonlijke religie en geloof bedoeld. Maar als religie vervlochten raakt met de staat of de justitie, is het niet langer een kwestie van geloofsovertuiging, maar van politieke macht. Religie in staat, onderwijs of justitie is het einde van elke vorm van gelijkheid, keuze, rechten, vrijheden of democratische politiek.
Als ik hoor spreken over ‘het recht op religie’ in de context van shariarechtbanken, betekent dit voor mij het recht van parasitaire imams en regressieve islamistische staten en organisaties om uit te maken wat mag en wat niet mag. Men zegt wel eens dat de authentieke moslim altijd reactionair, voor islamisme, voor de sluier, voor seksuele apartheid en voor shariarechtbanken is… Dat is echter het verhaal van het islamisme.
De Palestijnse professor Budeiri zei na bedreigingen door islamisten voor cartoons die hij aan zijn deur had gehangen: ”Islamisten kiezen voor geweld en bedreiging met fysiek geweld in een poging om voor zichzelf de enige autoriteit te verwerven van wat moslims wel en niet mogen denken en doen. Maar ook onder moslims vind je vrijdenkers.”
Moslims zijn niet de homogene gemeenschap zoals islamisten ze graag afschilderen. Als je groepsrechten toestaat aan de ‘moslimgemeenschap’, geef je in principe meer macht aan die dominante elite – de imams en islamitische ‘geleerden’. Ten koste van de vrouwen en vele anderen. Richard Dawkins zegt: “Je moet wel meer dan één boek gelezen hebben om als geleerde beschouwd te worden.”
Islamisme (en de shariarechtbanken) laten samenvallen met moslim-zijn is een poging om islamisten te doen doorgaan als vertegenwoordigers van de hele moslimgemeenschap. Islamisme of politieke islam is onderdeel van het project om de hele bevolking onder controle te krijgen. Dat is allesbehalve de rechten en de keuzes van mensen vooruithelpen.
Met de islamistische visie en verhaal akkoord gaan, is talloze individuen – velen van hen met afwijkende meningen – uitleveren aan de extreemrechtse islamistische beweging. Je negeert dan heel de weerstand, de politieke, sociale en maatschappelijke strijd, en de klassenpolitiek . Moslim-zijn met islamisme verwarren is als Vlaams-zijn met Vlaams Belang verwarren. Vaak wordt ook kritiek op het islamisme, de sharia of de islam afgeschilderd als racistisch, discriminerend en islamofoob. Dat is het niet.
Hier een voorbeeld. Toen een Britse rechtbank een moslim ziekenhuisconsulent vertelde dat hij zijn ex-vrouw alimentatie moest betalen, ook al dacht hij dat hij haar volgens de sharia niets schuldig was, zei de dokter dat het familierecht in Groot-Brittannië bevooroordeeld is tegen moslims. Maar is zijn vrouw dan ook geen moslima? Het hangt er maar van af hoe je het bekijkt en wiens kant je kiest. Dit heeft niets te maken met racisme.
Dergelijke beschuldigingen van racisme zijn typisch voor het westen. Als je kritiek hebt op de islam, de sluier, de sharia of het islamisme in Iran, Egypte of Afghanistan dan heeft dat niets te maken met racisme of islamofobie.
Toen de Saoedische regering de 23-jarige Hamza Kashgari arresteerde voor twitteren over Mohammed, beschuldigden ze hem niet van racisme, maar van godslastering – een beschuldiging waarop de doodstraf staat. Maar diezelfde overheid beschuldigt critici van het Saoedi-beleid op het VN-Mensenrechtencomité van islamofobie en racisme. Wat ik probeer te zeggen is dat islamisten en hun goedpraters de term islamofobie hebben bedacht – een politieke term – om mensen het zwijgen op te leggen.
Deze valse beschuldigingen van islamofobie en belediging dienen het islamisme op dezelfde manier als dat de sharia hen dient waar ze de macht hebben. Het dient om te dreigen, te intimideren en kritiek, solidariteit en afwijkende meningen het zwijgen op te leggen. Ze werken als seculiere fatwa’s en worden niet gebruikt om moslims te verdedigen tegen onverdraagzaamheid, maar om de islam en het islamisme te verdedigen. Kritiek op godsdienst en op wat taboe is, is altijd belangrijk, maar vooral tijdens een inquisitie. Dan is het vaak een kwestie van leven en dood. Neem de recente cartoons in het Franse weekblad Charlie Hebdo.
In een klimaat waarin islamistische moord, geweld en intimidatie velen tot zwijgen en onderwerping dwingt, is de durf van Charlie Hebdo om de draak te steken met de islam, zoals met alle religies, en hun weigering om in te binden, ondanks oproepen tot censuur, een memorabel feit. Sommigen zeggen dat het tijdschrift met zijn eeuwenoude linkse traditie in het huidige klimaat meer anti-islamitisch dan antiklerikaal is. Maar anti-islamisme is het antiklerikalisme van deze tijd. Ze zeggen dat de cartoons ‘niet helpen’ [dank je, Guardian!] in een ‘klimaat van religieuze en raciale vooroordelen’, maar dat is naast de kwestie. Wat ‘niet helpt’, zijn de moord en doodslag van het islamisme.
Kritiek op islam en islamisme gaat niet over vooroordelen – dat is het verhaal van het islamisme dat door allen die oproepen tot censuur als zoete koek wordt geslikt. Wat deze mensen vergeten, is dat de mensen die het meest te lijden hebben van de bedreigingen van de fanatieke islamistische bendes niet de satirische Franse publicaties zijn of zelfs de Amerikaanse en Franse ambassades over de hele wereld, maar de vele ontelbare mensen die leven onder het islamisme en de sharia – zoals de Saoedische Hamza Kashgari, de Indonesische Alex Aan, de Egyptische Alber Saber en de Pakistaanse Asia Bibi. Velen van hen zijn moslims.
Natuurlijk verschillen de cartoons van Charlie Hebdo van de racistische christelijk-rechtse film, ‘The Innocence of Muslims’. Maar vrijheid van meningsuiting is er niet alleen voor degenen waar we het met eens zijn. Laten we niet vergeten dat een heel erg slechte film alleen maar slecht is en niets anders. Wat moet worden aangepakt is het islamisme, niet de vrijheid van meningsuiting of de vrijheid zelf. Als je denkt dat de rellen tegen de film en de cartoons alleen maar over slechte manieren of zelfs over religie gaan, zit je fout. Het gaat over politiek.
Het is hetzelfde met de shariarechtbanken in Groot-Brittannië. Ze gaan niet over religie, maar over politieke macht. Als we willen slagen, moeten we — zoals de buitengewone schrijver Salman Rushdie het zegt — ‘moediger zijn’. We moeten verder gaan dan beleefde en comfortabele debatten rond het christendom naar een hernieuwd antiklerikalisme en een compromisloos secularisme dat direct gericht is op de islam, islamisme, de shariawetten en religie zelf. Of zoals wijlen de marxistische Mansoor Hekmat zei:
‘In de islam … heeft het individu geen rechten of waardigheid. In de islam is de vrouw een slaaf. In de islam is het kind niet meer dan een dier. In de islam is vrijdenken een zonde en verdient straf. Muziek is decadent. Seks zonder toestemming en religieuze bekrachtiging is de grootste van de zonden. Dit is de religie van de dood. In werkelijkheid zijn alle religies zo, maar de meeste religies zijn al honderden jaren ingeperkt door vrijdenkende en vrijheidslievende mensen. Deze werd nooit tegengehouden of gecontroleerd.’
De islam inperken – hem temmen, zeg maar – is vandaag onze taak.
Via volgende link kan je de petitie voor Alber Saber in Egypte tekenen en pleiten voor de invrijheidsstelling van deze atheistische blogger. http://www.change.org/en-CA/petitions/free-alber-saber
2. Het citaat
Het citaat van vandaag is van Thomas Jefferson. Jefferson is één van de founding fathers van de Verenigde Staten van Amerika en de derde president. Weinig geweten is dat de Jefferson Ambassadeur geweest was in Frankrijk, waar hij de revolutie kon bestuderen. Hij kocht ook de staat Luoisiana van Napoleon voor één dollar. Daarmee werden de verenigde staten in één klap bijna dubbel zo groot. Louisiana bestond trouwens niet alleen uit de huidige staat Lousiana, maar bijna het ganse gebied rond de missisipi. Arkansas, Missouri, Iowa, Minnesota, North Dakota, South Dakota, Nebraska, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Colorado, Wyoming en Montana. Zeer opmerkelijk wat de Republikein Jefferson 200 jaar geleden zei en tegen het licht zet van wat de huidige republikeinen zeggen:
Verschil van mening is voordelig in de godsdienst. De verschillende sekten voeren censuur over elkaar uit.
Sinds de komst van de Islam is de Islam in oorlog met de mensheid! Deze politieke religie/ideologie heeft in 1400 jaar nog nooit iets anders gedaan, dan dood en verderf zaaien!….Islam is niet een op zichzelf staande religie, maar een militair systeem dat een religie van de angst toepast om een kadaverdiscipline af te dwingen.Het belangrijkste doel van deze ideologie is de oprichting van een islamitische wereldheerschappij,de globale ‘dar-al-Islam’.Of moslims er bewust van zijn of niet, de orthodoxe islam is een drievoudig systeem – een religieuze-politieke-culturele ideologie – met als doel om de wereld zelf te onderwerpen.Ongeveer 67% van de Koran die geschreven werd in Mekka gaat over de ongelovigen of politiek. Van de Koran van Medina is 51% gewijd aan de ongelovigen. Rond 20% van Bukhari’s Hadith gaat over jihad en politiek. Religie is dus het kleinste deel van de Islamitische grondteksten. Het kleinste godsdienstige elementen in de islam hebben als doel de moslims samen te smeden tot een hechte militante eenheid, die de hele wereld moet veroveren en onderwerpen.Zowel veel moslims, als niet-moslims, realiseren dat de ISLAM GEEN RELIGIE IS op dezelfde manier als “religie” in het Westen wordt begrepen…
De Sharia is een achterlijk en barbaars systeem, dat in strijd is met alles waar wij voor staan.In de Westerse democratie de overheid zich richt naar de wil van het volk, terwijl bij de moslim-democratie zowel de overheid als het volk zich richt op de wil van Allah/Sharia. In sharialanden, zoals Saudi-Arabië en Iran, worden voeten, handen en hoofden van mensen afgehakt, homoseksuelen aan hijskranen opgehangen en overspelige vrouwen in het openbaar gestenigd. Verkrachte vrouwen worden zelfs veroordeeld als zij bij hun aanklacht geen vier getuigen hebben en men er dan maar van uitgaat dat zij liegen.Muziek, dans, toneel, historisch-kritisch onderzoek, cabaret is volgens de theorie van de Sharia verboden.De Sharia onderscheidt de ware moslim van de kafir(niet-moslim), waarbij de laatstgenoemde als tweederangs burger wordt aangeduid(een moslim mag een kafir niet als vriend hebben).Onder de Sharia wordt algemeen ook de doodstraf uitgesproken als een moslim officieel afstand neemt van de Islam…..
Dat is inderdaad wat Myriam Namazie zegt. en nog veel meer