Extremisme. We worden al bang van het woord alleen. Maar is extremisme altijd wel zo erg? Is, wat we extremisme vinden misschien cultureel bepaald? Hoe ontstaat extremisme, wat zijn de mechanismen die dit verstreken of die het kunnen temperen? Johan Braeckman onderzocht dit en geeft er lezingen over. Wij mochten zijn tryout opnemen.
Goeiedag, het is vandaag zondag 17 juli 2016, ik ben Jozef Van Giel en dit is de 279ste aflevering van deze podcast.
Vandaag horen jullie het tweede deel van de lezing van Johan Braeckman over extremisme.
Audiospeler
Volgende keer spreekt Johan Braeckman over hoe mensen tot dergelijke daden kunnen komen.
Het citaat van vandaag komt van Maajid Nawaz.
Nawaaz is een Britse schrijver en activist van Pakistaanse ouders. Hij is ooit lid geweest van de radicale islamitische groep Hizb ut-Tahrir en heeft daardoor een tijdje gevangen gezeten in Egypte. Door het lezen van boeken over mensenrechten en contacten met Amnesty International, veranderde hij van gedachten. Hij werd een activist die streeft naar deradicalisering van de islam.
Samen met Sam Harris schreef hij het boek:
Islam and the Future of Tolerance waarin hij in gesprek gaat met Harris over de beste strategieën om van islamitisch geweld af te geraken.
Nawaaz zei:
Het verschil tussen ras, een gelovige en het idee waarin zij gelooft worden het best samengevat door mijn stelregel: Geen enkel idee staat boven kritisch onderzoek en niemand is beneden zijn waardigheid. Bekritiseer de islamitische of joodse culturele praktijken, maar zet niet aan tot haat tegen individuele moslims of joden.
Erg interessant, helder uiteen gezet en realistisch.
Ik kwam gisteren nl. een gast van een jaar of 40 tegen, die ik al kende van vroeger. Nu ik J. Braeckman gehoord heb, boezemt hij me nog meer angst/wantrouwen in dan ik gisteren al had. Hij past in het plaatje van de eenzame terrorist met vage idealen. Hij begon vrij snel zijn standpunten uiteen te zetten over wat er fout ging in de hedendaagse maatschappij – zowat alles – en dat was de schuld van het kapitaal. Iedereen wilde altijd maar meer. Zij die werkten waren onnozelaars en naïeve volgelingen van de rijken. Hij werkte niet, dat ziet ge vanhier! Hij werkte aan een betere wereld. De discussie ging redelijk heftig op en neer tot ik vroeg waarvan hij leefde (hij woont in een motorhome en gaat zich wassen in fitness-centra). Bleek dat van een werkloosheidsuitkering te zijn! Waarop ik repliceerde: ” Dat is dus geld dat ge krijgt van die onnozelaars die werken”. En toen ging het mis. Ik had hem teleurgesteld. Hij had vertrouwen in mij gehad. Nu noemde ik hem een profiteur (dat woord had ik niet gebruikt). Ik had geen respect voor hem. Hij is toen nijdig opgestaan en heeft me laten zitten.
De ronkende zinnen vol met moeilijke woorden en vage geleerd- verpakte verwijzingen die hij debiteerde om aan te tonen dat iedereen gelijk was, hetzelfde zou moeten verdienen en dat de rijken hun teveel zouden moeten afgeven, leken uit een socialistisch partijprogramma te komen. Aanklachten genoeg, maar geen enkele oplossing. Of toch één: leven zoals hij (met weinig), er een moestuintje op na houden, weinig uitgeven aan kleren, enz.. en niet gaan werken, dat was het! Dat werd allemaal heel heftig gezegd, zonder aandacht voor tegenargumenten, zeer nijdig…. Verder maakt me ook nog bang: hij leeft erg alleen want niemand heeft respect voor hem ( lees: ze hebben misschien een andere mening)
Dus Braeckman is er mot op!